به‌نظر شما تکنولوژی خوب است یا بد؟!
مجریان دهه‌ی ۶۰-۷۰ همیشه وقتی برنامه کودک شروع می‌شد؛ با خنده می‌گفتند:
پسر خوبم، دختر عزیرم!
آره با خود توام!
برو عقب، عقب‌تر، آهان آفرین اینجا الآن خوبه!
و ما چقدر ساده بودیم که فکر می‌کردیم آن‌ها واقعا درحال دیدن ما هستند!
چقدر ما زودباور بودیم که فکر می‌کردیم آن‌ها از تلویزیون ما را می‌بینند، و می‌گویند برو عقب‌تر بنشین که چشمانت ضعیف نشوند!
ما بچه‌های دیروز، به حرف مجریان تلویزیون گوش دادیم عقب و عقب‌تر رفتیم، آنقدر عقب که مهره‌های کمرمان با صدای وحشتناکی به دیوار برخورد کرد!
با این وجود؛ بعضی‌هایمان بخاطر ژنِ خوب! یا بازیگوشی‌های کودکانه، عینکی شدیم و چشمانمان ضعیف شد!
ولی نکته‌ی قابل تأمل این است:
واقعا در آینده تکلیف نسل ۸۰ و ۹۰ چه می‌شود؟!
آن‌ها که تنها تفریح‌شان گوشی، تبلت، پلی‌استیشن، ایکس باکس و… شده است در آینده نمره‌ی چشم‌هایشان چند خواهد شد؟!
از صبح که بیدار می‌شوند چشمان‌شان یا در تلویزیون است؛ یا در حال بازی‌های کامپیوتری هستند!
آن روز‌ها یک کانال تلویزیونی بود که درکل ۲-۳ ساعت کارتون نشان می‌داد.
تیتراژ اول برنامه، پسر کوچکی عرض صفحه‌ی تلویزیون را می‌رفت و باز می‌گشت و زیر‌لب می‌گفت:
بیگ‌بیگ بیگ‌بیگ بیگ!!
ما آنقدر محو تماشا می‌شدیم که اصلا گذر زمان را احساس نمی‌کردیم.
دو هفته صبر می‌کردیم تا ببینیم توپ سوباسا بالاخره گل می‌شود یا نه؟!
شخصیت‌های کارتونی عجیب و غریبی که بیشتر باعث ترس‌مان می‌شد تا سرگرمی!
عروسک‌های عجیب در کارتون الستون و ولستون!
یا شخصیت ترسناک سمندون!
کودکی ما چگونه گذشت و کودکی بچه‌های دهه‌ی ۸۰ و ۹۰ چگونه!
امروزه؛ والدین برای آن‌که بچه‌ها اطرافشان نباشند و با حرف زدن‌هایشان اعصابشان را خرد نکنند؛ راحت‌ترین کار را انتخاب می‌کنند!
برای آن‌ها یک تبلت می‌خرند تا سرشان را اینگونه گرم کنند!
بچه‌های این نسل واردتر به کار کردن با موبایل، تبلت و… هستند حتی بهتر از بزرگ‌تر‌ها!
انگار وقتی در شکم مادرهایشان هستند کلاس آموزشی نحوه کار کردن با تکنولوژی را آموخته‌اند!
اما کاش بچه‌های این نسل هم؛ بازی‌های کودکانه ما را آموخته بودند و لذت آن را می‌چشیدند.
ساعت‌ها بدون ذره‌ای خستگی لِی‌لِی، اِستُپ هوایی، گُرگَم به‌هوا و… بازی می‌کردیم.
اما اکنون اگر کودکی حوصله‌اش سر برود؛ پدربزرگ و مادربزرگش به او بگویند بیا بریم قایم‌باشک بازی کنیم؛ نگاه عاقل‌اندر‌سفیهی تحویلشان می‌دهد و می‌گوید:
که چی حالا؟!! مثلا من برم قایم شم بیای پیدام کنی! چه هیجانی داره!
آن‌وقت سایرین بهم نگاه می‌کنند و سری از تاسف تکان می‌دهند!
حالا که دیگر به لطف کرونا؛ مدارس هم مجازی و وضعیت نور علی نور شده است.
کاش از تکنولوژی درکنار بازی‌های پرتحرک استفاده می‌کردیم.
کودکی که هیچ فعالیتی ندارد؛ مدام نشسته است در آینده چه بیماری‌هایی را تجربه خواهد‌کرد؟!!
کاش کمی هم به آینده‌ی فرزندانمان فکر می‌کردیم، نه فقط زمان حال آن‌ها!
4 پاسخ
واقعا نگران کنندس کاش کنار این تبلت و گوشی‌ها یکم بهشون بازی‌های قدیمی رو یاد می‌دادیم اونم به شیوه‌ای که براشون جذاب باشه. من الان هرچی خاطره خوب دارم از بازی کردنای تو کوچه و بالا پایین پریدن با همسن و سال‌هامه و خداروشکر میکنم که از این مرحله محروم نشدم.
ما زندگی رو توی همون بالا و پایین پریدن‌ها یاد گرفتیم.
وقتی که با هم‌سن‌های خودمون ساعت‌ها می‌شستیم و بدون ذره‌ای خستگی خاله‌بازی می‌کردیم به ما صبر رو یاد می‌داد.
الآن کدوم یکی از بچه‌ها صبورن که بشینن یک ساعت با چهارتا تیکه پلاستیکی بازی کنن؟
واقعا دلم برای بچه‌های این نسل میسوزه هیچ لذتی از بچگیشون نمیبرن 🙁
من همیشه از سمندون میترسیدم 😁
نوشته ی شما هم آموزنده بود و هم نوستالژی داشت. قلمت پرجوهر عزیزم
منم همینطور 😀
ممنونم ماریا جان.