دوست

دوست شدن با بعضی‌ها مثل حرف زدن با خودت می‌ماند.

به‌نظر من بعضی از افراد وارد زندگی ما می‌شوند که متوجه شویم خدا فراموشمان نکرده است.

بعضی از انسان‌ها آنقدر شفاف و زلالند که انگار آمده‌اند تا فرشته‌ی نجات زندگی‌ات شوند.

حرف‌هایی را با آن‌ها درمیان می‌گذاری؛ که به دیگران نمی‌توانی بگویی.

آنقدر در دلت جا باز می‌کنند که حس می‌کنی سال‌هاست که او را می‌شناسی.

 

ممکن است از عمر بعضی دوستی‌ها؛ سالیان درازی گذشته باشد اما در واقع یک رابطه‌ی تمام شده باشد که دیگر دو طرف میلی به ادامه‌ی آن ندارند.

درمقابل ممکن است که عمر یک دوستی؛ چند روز یا نهایتا چند ماه باشد.

اما چنان رابطه‌ی عمیقی شکل می‌گیرد که هردو طرف آن را برای خود معجزه‌ای از جانب خدا می‌خوانند!

 

به‌نظر من بعضی از انسان‌ها ذاتا آفریده شده‌اند که حال دیگران را خوب کنند.

خوشا ‌بحال این افراد که برای دوستانشان تکرارنشدنی و دوست‌داشتنی‌اند.

4 پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *