شما برای آبیاری ریشه‌های محبت در دلتان چه می‌کنید؟!
به نظر من خوب بودن بزرگترین تصمیم در زندگی هر شخصی است.
این که سعی کنیم انسان خوبی باشیم و به دیگران بدی نکنیم، مهم است.
وقتی انسانِ خوبی باشیم درواقع بدی؛ راهی به وجودمان پیدا نمی‌کند تا بذر محبت را در دلمان بخشکاند.
محبت کردن به خود و دیگران، حکم آب و نور را دارد برای رشد آن بذر در درون قلب‌مان.
خوبی؛ در وجودمان آرام آرام گسترده‌تر می‌شود و بذری که در دلمان هست به نهالی نوپا تبدیل می‌کند.
اما نکته‌ی قابل توجه این است که اگر آب زیادی به آن نهال نوپا بدهیم می‌گندد و خراب می‌شود!
پس در میزان آب و کود و… نباید زیاده‌روی کرد زیرا ممکن است نتیجه‌ی عکس دربر داشته باشد.
هم‌چنین نباید به دیگران؛ بیش‌از‌حد ممکن محبت کرد.
همیشه شنیده‌ام که وقتی به بعضی افراد زیاد محبت کنی؛ دیگر انجام آن کارها حکم وظیفه پیدا می‌کند!
برای سرحال بودن نهالِ محبت در درون‌مان؛ همین که به دیگران بدی نکنیم کافی است.
نگذاریم دیگران با رفتارهایشان ما را از خوب بودن پشیمان کرده، به‌راحتی شاخه و برگِ خوبی و مهربانی را در وجودمان بشکنند.
از قدیم گفته‌اند برای کسی تب کن که برایت بمیرد!
اگر کسی را در زندگی‌ات داشتی که برایت جون دهد؛ تو نیز خودت را فدایش کن!
اما اگر حرکتی از جانب او ندیدی، تو نیز به‌سمت او خیز بردار.
2 پاسخ
بله دقیقاً.
ممنونم.