روانشناسان چگونه افرادی هستند؟!

روانشناسان؛ انسان‌های صبوری هستند که ساعت‌ها یا بلکه هفته‌ها زمان می‌گذارند تا با مراجعانشان صحبت کنند.

منتظر می‌نشیند تا شخصی که به نزد او رفته؛ تمام حرف‌هایی که در دلش تلنبار شده است را به زبان بیاورد.

با صبر و حوصله‌؛ تمام حرکات مراجع‌اش را زیر نظر می‌گیرد.

با تیزبینی حواسش به اوست تا دریابد چه مشکلی در زندگی‌اش وجود دارد.

آیا راست می‌گوید یا نه؟!

در گفتارش چقدر از تکرار استفاده می‌کند؟!

در حین گوش دادن به سخنان طرف مقابلش؛ در ذهن خود، به‌تجزیه و تحلیل او می‌پردازد.

تمام حواسش معطوف به اوست تا چیزی از قلم نیفتد.

روانشناسی رشته‌ای است که همه‌ی ما انسان‌ها به آن نیاز داریم.

در جامعه‌ی ما به‌غلط جا افتاده است که اگر شخصی به روانشناس مراجعه کند؛ دیوانه است!

درحالی که این یک فرضیه‌ی به‌کلی نادرست بوده و رد شده است.

هر انسانی در زندگی‌اش؛ روزهایی را گذرانده که ممکن است دوست داشته با کسی سخن بگوید.

شخصی به‌غیر از خانواده یا دوستانش.

مردم به کسی نیاز دارند که بدون کوچکترین قضاوتی؛ فقط شنونده‌ی سخنان‌شان باشد.

آن‌گاه که اعتمادشان به روانشناس جذب شد؛ دیگر بدون هیچ مقاومتی هر آنچه در ذهنشان سنگینی می‌کنند را به کلمه تبدیل کرده و به زبان می‌آورند.

روانشناسان باعث می‌شوند تا انسان‌ها از تاریکی جدا شوند و باری دیگر به‌زندگی بازگردند.

آن‌ها تمام تلاششان را به‌کار می‌گیرند تا حالی خوش به دیگران هدیه دهند.

روانشناسان سعی می‌کنند که جنبه‌های درونی و بیرونی مراجع را ببینند و براساس آن‌، راهنمایی‌شان کند.

هرکدام از ما حتما زمان‌هایی را در زندگی گذرانده‌ایم که دوست داشتیم با کسی از مشکلات‌مان درد و دل کنیم.

حال دلیل این‌که ما در انتخاب چنین شخصی که سال‌ها عمرش را در این راه گذرانده است انقدر مقاومت می‌کنیم، نمی‌دانم.

پ.ن۱:

امروز ۹ اردیبهشت؛ روزجهانی روانشناسی و مشاوره است.

پ.ن۲:

خوشحالم که من نیز جزئی از جمعیت بزرگ روانشناسان هستم و آموخته‌ام گوشِ شنوایی باشم برای دردهای هم‌نوعانم.