قضاوت‌های ناعادلانه

چند درصد از ما قبل از به زبان آوردن حرفی، فکر می‌کنیم؟!

 

فکر کنم درصد خیلی خیلی کمی ما از انسان‌ها اینگونه باشیم!

بعضی از ما آدم‌ها آموخته‌ایم هر آنچه به مغز کوچک‌مان می‌آید بگوییم.

اگر کسی ناراحت شد؛ سریعا با یک معذرت‌خواهی سر‌و‌ته قضیه را جمع می‌کنیم.

اگر هم که واکنشی از طرف سایرین نبینیم؛ لبخند پیروزمندانه‌ای می‌زنیم و برای اندوهگین کردن دیگران، به‌خودمان افتخار می‌کنیم!

چند درصد از ما، وقتی از موضوعی مطمئن شویم آنوقت سخن می‌گوییم؟!

چند درصد از ما؛ قبل از آن که انگشت اشاره به‌سمت دیگری دراز کنیم، فکر می‌کنیم که آیا خودمان مشابه آن اشتباه را انجام داده‌ایم یا نه؟!

 

من بی‌عیب نیستم.

و نمی‌خواهم باشم؛ فقط قبل از این‌که با انگشتت من را نشان دهی، مطمئن شو که خودت مرتکب آن اشتباه نشده‌باشی.

 

قاضی اول و آخر خداست.

قضاوت دیگران وظیفه‌ی ما نیست.

کاش می‌آموختیم که اظهارنظر کردن درباره‌ی دیگران؛ بر عهده‌ی ما نیست.

اگر دیگران ما را با قضاوت‌هایشان آزار دادند، حداقل ما این کار را با دیگران نکنیم.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *