هر نوع از اعتیاد به‌خودی‌خود تلخ و آسیب‌زاست.
فرقی ندارد این اعتیاد به یکی از انواع مواد مخدر باشد یا یک شخص!
همین که بحث عادت مطرح شود، مثل این می‌ماند که دست و پاهایمان را قفل و زنجیر کنند.
دیگر خودمان را بنده‌ی آن شخص یا ماده‌ی مخدر می‌دانیم.
دیگر زندگی‌مان را بدون حضور آن بی‌معنی می‌پنداریم.
در کل هروقت به‌چیزی عادت کنیم، کم‌کم باید منتظر متلاشی شدن نیز باشیم .
اگر اعتیادمان به مواد مخدر باشد دیر یا زود ظاهر و سلامتی‌مان تحت‌تاثیر قرار می‌گیرد.
اگر به فردی معتاد شده باشیم، دیر یا زود باید منتظر این باشیم که دیگر جذابیتی برایمان نداشته باشد!
دیگر لذتی که در ابتدا از صحبت با او می‌برده‌ایم رنگ باخته و برایمان عادی می‌شود.
دیگر کشیدن مواد مخدر برایمان لذت سابق را نخواهد داشت (البته این را من نمی‌گویم، بلکه اگر پای صحبتِ شخصی که در این راه گرفتار شده است بنشینید، مشابه این حرف‌ها را خواهید شنید)
عادت هر چیزی را به نابودی می‌کشاند.
عادت هم‌چون آفتی است که به‌هرجا بزند، تر و خشک را با هم می‌سوزاند.
بهتر است که حواسمان جمع باشد تا به این وضع دچار نشویم.
جلوی ضرر را هروقت بگیریم منفعت است!
اعتیاد در کل بلای خانمان‌سوزی است!
چه به نوعی از دخانیات و چه به یک شخص.
امان از وقتی که به چیزی عادت کنیم!
از قدیم نیز گفته‌اند ترک عادت موجب مرض است!
پس نگذاریم مرض به‌جانمان بیفتد!