هر شخصی مجموعه صفات خوب و بد را توامان با هم دارد.

اگر بدی‌های فردی را بزرگ کنیم و خوبی‌هایش را نادیده بگیریم کمی در حقش، بی‌انصافی کرده‌ایم.

اگر سفید نباشد، سیاه دیگر معنایی ندارد.

این خوبی است که بدی را معنی می‌کند.

پس اگر بدی‌ها را می‌بینیم سعی کنیم که چشمانمان خوبی‌های دیگران را هم ببیند.

من معتقدم هر کسی همان‌طور که خوبی‌هایی دارد بدی‌هایی نیز خواهد‌داشت، اما این نکته به ما بستگی دارد که هردوی آن‌ها را در کنار هم ببینیم، نه فقط یک بخش از شخصیت دیگران را.

انسان‌هایی که فقط به‌دنبال کشف نکات منفی‌اند، تلاشی برای درک خوبی‌های دیگران هم نمی‌کنند.

از نظر چنین افرادی، تمام انسان‌ها شیاد و غیرقابل اعتمادند.

آن‌ها معتقدند که شخصیت‌ دیگر افراد، پر از سیاهی است درحالی که اگر کمی زاویه‌دیدشان را تغییر دهند حتما نظرشان عوض خواهد‌شد.

در انیمیشن گالیور یکی از شخصیت‌ها، همیشه می‌گفت:

«من می‌دانم، من می‌دانم …»

این مثال، حکایت افرادی است که همیشه عینک بدبینی به چشم دارند. 

این افراد همیشه از جانب دیگران، منتظر حمله هستند تا به دیگران ثابت کنند که دیدی چه آدم بدی بود و من درست گفتم!

درصورتی که در ۹۹٪ مواقع اشتباه می‌کنند چون وجود خودشان آنقدر سیاه شده است که نمی‌توانند خوب بودن دیگران را ببینند و باور کنند.

شاید هم بخاطر حسادت به دیگران سعی دارند با این روش، دیگران را کوچک جلوه دهند تا خودشان بزرگ دیده شوند!

اما من معتقدم که خوب و بد مکمل همدیگر هستند.

اگر بدی نباشد خوبی چندان به چشم نمی‌آید.

کاش سعی کنیم که خوبی و بدی دیگران را درکنار هم بپذیریم.

اگر بدی دیگران را می‌بینیم به درون خودمان نیز جستجو کنیم و ببینم ما چه بدی‌هایی داریم؟!

آیا تاکنون کسی بدی‌هایمان را به‌رویمان آورده که ما برای دیگران این کار را انجام دهیم؟!

آیا خوشمان می‌آید که دیگران درباره‌ی خود ما هم اینگونه نظر دهند؟!

گاهی‌اوقات این پیش‌داوری‌ها قبل از هر شناختی صورت می‌گیرد، که دیگر این خود نامردی است.

کاش کمی با دیگران مهربان باشیم.

کاش به راحتی آب خوردن، شخصیت دیگران را زیر سؤال نبریم.

کاش انقدر به خودمان مغرور نباشیم که ما بهترین هستیم و دیگران بی‌ارزش!

کاش بیاموزیم که هرچقدر به دیگران با دید منفی بنگریم، هزار برابر آن انرژی منفی را از کائنات دریافت خواهیم کرد.

متاسفانه این افراد هم زندگی را به کام خود تلخ می‌کنند و هم دیگران را آزار می‌دهند.

پ.ن۱:

گاهی یادآوری برخی مطالب به خودمان باعث می‌شود که، حواسمان را بیشتر جمع کرده تا خدایی نکرده، دل کسی را نشکنیم.

پ.ن۲:

مخاطب اول اینگونه پست‌ها، خودم هستم و اصلا قصد نصیحت کردن کسی را نداشته و نخواهم‌داشت.

گاهی عنوان کردن برخی مسائل، لازم است تا انسان‌ بودنمان خدشه‌دار نشود.

تنها نیت من از ذکر اینگونه حرف‌ها، یادآوری چیزهایی است که احتمالا به‌دست فراموشی سپرده‌ایم.