زندگی شیرین است؛ بشرطی که دیگران شیرینی آن را بهکاممان زهر نکنند!
هر شخصی در زندگیاش با مجموعهای از اتفاقات خوب و بد مواجه شده است.
که همهی آنها به خودش مربوط است و کسی اجازهی دخالت ندارد.
ما نباید به دیگران اجازه دهیم که زندگی را به کام ما تلخ کنند.
حالا این دیگران میخواهد خواهر و برادرمان باشد، یا صمیمیترین دوستمان!
فکرش را کنید که شخصی دخترش را عروس کرده و برایش مراسم بلهبرون گرفته است.
اما بدلیل وجود کرونا، در دعوت کردن همهی فامیل معذوریت دارد.
پس از جمع ۴ خواهر و ۲ برادر، فقط ۲ نفر از خواهرانش را بعنوان بزرگتر دعوت میکند.
در این لحظه است که اگر خبر دعوت شدن ۲ خواهر به گوش سایرین برسد، شروع به گِله و شکایت میکنند.
در چنین حالتی دیگر اشتیاقی برای آن شخص باقی میماند؟!
یا آنقدر حرفهای خاله زنکی میشنود که خودش را لعنت کند و بگوید ایکاش همه را دعوت میکردم و بعد خودشان بخاطر کرونا نمیآمدند؟!
همین شِکوهها از طرف دیگران، ممکن است باعث شود که او سالها نتواند آنچه را شنیده فراموش و دلش را با دیگران صاف کند!
بنابراین امکان دارد همین کدورت تا چندین سال ادامه یابد و منجر به قهرهای طولانی شود.
چرا با این رفتار خودشان را از چشم ما میاندازند و با مطرح کردن بحثهای بیسرانجام باعث اوقاتتلخی هر دو طرف میشوند؟!
البته این حرفها همیشه هست؛ ولی خب کاش بجای آزار یکدیگر، برای شادی و خوشبختیشان دعا کنیم.
کسی که با شادی من خوشحال میشود اجازه دارد که همیشه درکنارم باشد.
اما شخصی که از شادیام ناراحت میشود، با حرفهایش آزارم میدهد یا با حسادتش عصبیام میکند، جایی در زندگیام ندارد.
کاش برای یکبار هم که شده قبل از آن که دهان باز کنیم و حقبهجانب حرف بزنیم، دیگران را نیز درنظر بگیریم.