هر دورهای از زندگی، ما فکر میکنیم که تیپ و قیافهمان فوقالعاده است!
خوشمان میآید که مدام از خودمان عکس یا فیلم بگیریم.
اما کافی است که ۵-۶ سال بعد، مجدد به همان فیلم و عکسها بازگردیم.
احتمالا خودمان را سرزنش میکنیم و میگوییم:
اه اه لباسشو ببین، مدل موهاشو، چه ژست داغونی گرفته و …
اما باز در لحظهی حال که قرار میگیریم احتمالا به همان خودشیفتگی دچار خواهیم شد!
ما با گرفتن ژستهای امروزی، سعی میکنیم که عکسمان قشنگتر شود!
مثلا غنچه کردن لبها و… !!
درحالی که تجربه ثابت کرده است بعد از گذشت چند سال، دیدن آن شکل و شمایل فقط موجبات خندهمان را فراهم میکند!
بنظر من آلبوم عکس هر شخص، از تولد تا سن ۱۳-۱۴ سالگی قابل مشاهده است!
از بعد این سن تا حدود ۱۹-۲۰ سالگی بهتر است که هرچه عکس وجود دارد روزی سربه نیست شود!
درغیر اینصورت هربار با مشاهدهی بخشی یا همهی آنها، از خودمان متنفر خواهیم شد!
مگر اینکه کلا اهل فیگور گرفتن نبوده باشیم.
یا ظاهرمان زیادی عجیب و غریب نبوده باشد!
من این انزجار از خود را در عروسهای دههی ۸۰ زیاد دیدهام!
آن روزها ابروهای شیطانی و نازک مد بود.
سایههای چشم آنقدر پررنگ و اکلیلی بود که سن عروس را دوبرابر نشان میداد.
مدل موهای بالا و شلوغ!
آرایشگرها چنان از چهرهی عروسها، قیافهای ترسناک میساختند که گویا با آنها پدر کُشتگی داشتند!
اکثر دخترانی که در آن سالها ازدواج کردهاند سعی میکنند حدالمقدور عکس عروسیشان جایی منتشر نشود.
یا اگر هم شجاعت انتشار داشته باشند آنقدر از دور خواهد بود که چهرهشان قابل شناسایی نباشد!
البته قطعا استثنا هم وجود دارد!
خب پس بهتر است که هنگام عکس گرفتن، به این موضوع دقت کنیم تا سالها بعد با دیدن آن تصویر خودمان را لعن و نفرین نکنیم که مثلا ای کاش عین آدم میخندیدی!
همیشه پیشگیری بهتر از درمان است!
ولی خب در این مورد؛ درمان، پاره کردن یا متلاشی کردن عکسهایی است که با دیدنش دلورودهمان بهم میریزد!
پس عقلانیتر این است تا قبل از به ثبت رساندن عکس، کاملا ظاهرمان را بررسی و بعد اقدام به گرفتنش کنیم.
هرچند امروزه تکنولوژی انقدر پیشرفت کرده است که همهی عکسها توسط گوشی انداخته میشود و بعد از مشاهدهی آن، اگر بد افتاده باشیم میتوانیم آن را پاک و مجددا اقدام به گرفتن عکس کنیم.