تا خوب و بَدَش می‌گذرد هیچ غمی نیست…
زندگی بالا و پایین زیاد دارد.
در هنگام غم و ناراحتی، باید خوشحال باشیم که بالاخره عمر این غصه به‌پایان خواهد رسید.
در هنگام شادی، باید منتظر باشیم که این خوشی همیشگی و ماندگار نیست پس قدرش را بدانیم و از آن نهایت لذت را ببریم.
زندگی هم‌چون کوهی است که هم قله دارد و هم کوهپایه!
کوهپایه را می‌توان به غم و اندوه در زندگی تشبیه کرد و قله را به شادی.
برای صعود به قله ابتدا باید از کوهپایه گذر کنیم.
برای پایین آمدن از آن نیز خواه، ناخواه باید از کوهپایه‌ها عبور کنیم.
خوب است تلاش کنیم در هر دو حالت از یاد نبریم که نه خوشی می‌ماند و نه اندوه.
هردوی آن‌ها می‌گذرند و آنچه می‌ماند تجربیات مفید است.