وقتی حال ما بنا به هر دلیلی خوب نیست، نباید فراموش کنیم چه کسی تلاش کرد تا به بهتر شدن ما کمک کند.

حالا این شخص می‌تواند با بیان کردن حرف‌ها و تجربیات خودش یاری‌رسان ما شود.

یا با عنوان کردن ماجراهای خنده‌دار، به‌کلی حواس ما را از آن موضوع پرت کند.

نکته‌ی قابل تأمل این است که ناراحتی ما، آنقدر برای این فرد مهم است که از کارها یا استراحت خودش صرف‌نظر می‌کند.

ممکن است او ساعت‌ها برایمان وقت بگذارد تا دیگر هیچ اثری از ناراحتی در وجودمان نماند.

بدین‌ترتیب وقتی که او نیز در شرایط مشابه قرار می‌گیرد و از چیزی ناراحت می‌شود، این وظیفه‌ی ماست تا به داد او برسیم و برای بهتر شدن حالش هرکاری از دستمان بر‌می‌آید انجام دهیم.

ما انسان‌ها نباید فراموش کنیم چه‌کسانی در روزهای تلخ زندگی‌مان همراهمان بوده‌اند.

در روزهای خوشی دورمان شلوغ می‌شود اما در روزهای سخت، فقط دوستان واقعی هستند که به‌داد آدم می‌رسند.

همیشه قدر دوستان واقعی‌مان را بدانیم و آن‌ها را به دوستی‌های یکی دو روزه نفروشیم.

هرچقدر از عمر دوستی‌ها می‌گذرد، آن رابطه ارزشمندتر می‌شود و آن اشخاص دیگر جزئی از خانواده ما به حساب می‌آیند.