کاش می‌آموختیم حرف‌هایی که می‌زنیم می‌تواند دنیای کسی را بسازد یا آن را بر سرش آوار کند.
اگر توانایی عملی کردن حرفی را نداریم، به دیگران قول ندهیم.
بیایید در هنگام صحبت کردنمان روی واژه‌ها اندکی تأمل کنیم.
شاید دیگران با شنیدن یک کلمه از زبان ما، برای خود دنیایی بسازند که از شدت قشنگی‌اش خواب راحت را فراموش کنند.
اما بعدها با مشاهده‌ی رفتارهای دیگر، ناگهان دنیایشان را نقش بر آب ببینند.
درست است که کلمات به‌تنهایی نمی‌توانند تعیین‌کننده‌ی زندگی باشند اما وقتی در کنار هم قرار می‌گیرند می‌توانند مسبب شادی یا ناراحتی شوند.
سعی کنیم دلیل خوشحالی دیگران باشیم نه رنجشان!
انسان باشیم و انسان بمانیم.