بعضی از انسان‌ها خودشان را کامل و بی‌عیب می‌پندارند و دیگران را پر از ایراد.
درحالی که اگر فقط یک نگاه در آینه بیاندازند خودشان متوجه مشکلاتشان می‌شوند.
اکثرا اخلاق‌های دور از ادب و منزجر کننده دارند درحالی که خودشان را گوله‌ی نمک می‌دانند.
قطع به یقین می‌توان آن‌ها را سوهان روح و روان سایرین نامید اما آن‌ها نمونه‌ی بارز ضرب‌المثل کور خودم و بینای مردم هستند.
درمورد دیگران ابراز تاسف می‌کنند درحالی که وضع خودشان بشدت خراب است.
کاش دهان مبارک را می‌بستیم و درباره‌ی دیگران انقدر به‌راحتی حرف نمی‌زدیم.
آن هم دقیقا عیب‌هایی که هزار درجه در وجود خودمان هست و خودمان نمی‌بینیم.
باید بیاموزیم که ابتدا بگردیم و تمام مشکلات خودمان را کشف کنیم بعد درمورد ضعف‌های دیگران صحبت کنیم.
قضاوت کردن فقط مختص خداست نه بنده‌های سرپا عیب و مشکل او.