گاهی ما انسانها بیش از حد معقول به خودمان سخت میگیریم.
گاهی به کمالگرایی دچار میشویم و پدر خودمان را در میآوریم!
فشار ناشی از این کمالگرایی و انتظار همیشه خوب بودنمان باعث میشود اعتماد بهنفسمان کم شود.
چه اشکالی دارد که گاهی فقط از زندگی لذت ببریم؟!
چه ایرادی دارد گاهی به خودمان اجازه دهیم که فارغ از نتیجه از کاری که انجام میدهیم کیف کنیم؟!!
بهنظر من مهمترین نکته این است که در لحظه از هر کاری که انجام میدهیم نهایت لذت را ببریم و دست از خودآزاری برداریم.
دیگر زمان مدرسه تمام شده است که برای نمرهی ۱۹/۷۵ یک فصل گریه میکردیم و زندگی را زهرمار خود میکردیم.
آن روزها کسی به ما نگفت که نمره مهم نیست سعی کن درسهایت را خوب یاد بگیری.
همه فقط نمره را میدیدند نه سطح معلومات واقعی ما را.
آن نمره با تقلب هم ممکن بود ۲۰ شود ولی این کجا و آن کجا؟!
پس کمالگرایی را کنار بگذاریم و سعی کنیم درست انجام دادن کارها را برای خود مهم کنیم نه نتیجهی آن را.