از وقتی به یاد دارم در برابر هرکسی که با سخن یا رفتار بدش، دلم را شکست سکوت کردم.

هیچ‌وقت کسی را نفرین نکردم حتی در اوج عصبانیتم بدی‌شان را نخواستم.

فقط کم‌کم از آن‌ها فاصله گرفتم.

بین خودم و آن فرد دیوار بلندی کشیدم تا دیگر هیچ‌گاه فیلَم یاد هندوستان نکند!

صندوقچه‌ی خاطراتم با آن شخص را قفل کردم و کلیدش را سربه نیست.

بارها در خلوتم اشک ریختم از سخنان ناروایی که درموردم زدند اما در آخر همه را به خدا سپردم و بعد سرگرم زندگی‌ام شدم.

گاهی تنها روش انتقام گرفتن از بعضی‌ها این است که بی‌تفاوت باشی.

حتی انقدر برایت ارزش نداشته باشند که واکنشی از خودت نشانشان دهی.

فقط و فقط باید بگذری و عبور کنی.

در دراز مدت این مدل انتقام گرفتن، باعث می‌شود احساس غرور کنی که دلی را نشکستی.

که بیشعوری طرف مقابلت را تو تکرار نکردی.

بلکه برای آرامش خودت فراموش کردی و او را دقیقا پشت سرت جا گذاشتی.

بعضی از اشخاص برای زندگی و قلب‌مان؛ مثل همان جیزِ بچگی‌هایمان هستند، همان‌قدر خطرناک، آزاردهنده و البته همیشه در کَمین!

در زمان کودکی‌مان وسایل بُرَنده، داغ و… برایمان جیز بودند و امروز حضور بعضی از آدم‌ها در دنیای‌مان!

انقدر زبانشان نیش دارد که وقتی هم کاری به آن‌ها نداری باز از اطراف می‌شنوی که چه‌ چیزهایی پشت سرت گفته‌اند.

واقعا این همه ایده و خلاقیت‌شان ستودنی است و جای تحسین دارد!!

بعد از شنیدن حرف‌هایشان، آن‌وقت است که لبخندی بر لبانت می‌نشیند و در ذهنت با خودت می‌گویی:

«من که دیگه کاری باهات ندارم عزیز جان! اما چقدر خوبه که تو هنوز انقدر درگیر منی!

من به مسیر و پیشرفتم ادامه میدم و تو همون‌جا بنشین و به اراجیفت مشغول باش.

کسی که ضرر می‌کنه قطعا من نیستم؛ چون هم گناهانم توسط تو شُسته می‌شود و هم روز به روز ترقی می‌کنم. اما در این بین تو باز حرص بیشتری نوش جان خواهی‌کرد!

آن‌وقت من در چه جایگاهی خواهم‌بود و تو در چه مرتبه‌ای!»

بعضی‌ها لیاقت خوب بودن را ندارند، پس همان بهتر که از زندگی‌ام حذفشان کنم.

بی‌توجهی به بعضی‌ها بالاترین نوع انتقام گرفتن است.

من نفرین نمی‌کنم اما انتقام می‌گیرم.

پس لطفا مواظب رفتار و زبانِ بی‌استخوانتان باشید که چه می‌گویید تا بعد‌ها من را به سنگدل بودن متهم نکنید!