صورت زیبا یا سیرت زیبا؟

تا به‌حال شده مقابل آینه بایستی و تصویری که در آن می‌بینی نشناسی؟

چهره‌ای که همه تو را با آن قضاوت می‌کنند اما خودت چندان اهمیتی به آن نمی‌دهی.

چهره‌ای که خیلی‌ها می‌گویند سرشار از زیبایی است اما تو زیبایی در آن نمی‌بینی.

چهره‌ای که همه آن را مهربان می‌خوانند اما تو احساسی در آن نمی‌بینی.

با خودت ساعت‌ها فکر کرده و به تحلیل حرف‌های دیگران در ذهنت می‌پردازی.

به خودت می‌گویی:

اخم‌هایی در هم گره خورده نشان از مهربانی دارد؟

یا اگر لبخندی همیشگی روی لبانم باشد نشان از شاد بودنم است؟

نه، به‌نظر من این‌گونه نیست.

نه گره در ابروها نمادی از بداخلاق بودن است و نه لبخندی گَله‌گشاد که همیشه روی لب‌هایت باشد نشان از شاد یا مهربان بودن.

به نظر من مهربانی به قلب آدم‌هاست.

گاهی یک نفر با ابروانی گره خورده دلی سرشار از عشق و محبت دارد.

او بدی کردن به دیگران را نیاموخته است.

آزار رساندن به دیگران انتخاب او نیست.

ممکن است که به او برچسب بی‌احساس بزنند اما نزدیکانش می‌دانند که خدای احساس است.

ممکن است که جدی به‌نظر برسد اما با کسانی که دوستشان دارد شوخی می‌کند.

 

گاهی هم یک نفر با صورتی خندان دلی سیاه دارد که در پی آزار دیگران است.

آنقدر حسود است که خوشی و موفقیت دیگران را نمی‌تواند تحمل کند.

معتقد است که اگر من به هدفم نرسیدم دیگران هم نباید موفق شوند.

به دیگران بدی می‌کنند چون خوبی کردن را کاری بی‌ارزش می‌دانند.

 

به عقیده‌ی من، همه‌چیز به دل بستگی دارد.

چهره‌ی واقعی هر شخصی دقیقا از عمق قلبش نشات می‌گیرد.

مهم نیست که صورتش چه شکلی باشد.

بینی بزرگی داشته باشد یا حتی آبله رو باشد!

مهم دل هر کسی است که اگر زلال و شفاف باشد؛ چهره‌‌اش هرطور که باشد به دل می‌نشیند.

 

یک‌رنگ بودن زیباترین صفتی است که هر شخصی می‌تواند داشته باشد.

به نظر من انسانیت، دل‌رحم بودن، مهربانی، احترام گذاشتن به دیگران است که ارزشمند است نه فقط چهره‌ی ظاهری.

اگر باطن زیبایی داشته باشیم هزاران بار شرف دارد به داشتن چهره‌ای که با عمل زیبایی می‌شود ایرادات آن را رفع کرد.

عمل زیبایی برای ظاهر صورت وجود دارد، اما سیرت و باطن آدم‌ها را چگونه می‌شود زیبا کرد؟!

آن‌چه اهمیت دارد سیرت آدم‌هاست؛ ظاهر خیلی زود تکراری می‌شود.

آنچه اهمیت دارد و همیشه جذاب باقی می‌ماند انسان بودن آدم است نه صورتی که پس از مرگ به‌سرعت از بین می‌رود!

کم پیش می‌آید بعد از مرگ‌مان، کسی از چهره‌ی ما حرف بزند و تعریف کند.

اما همه از خصلت‌های درونی افراد یاد خواهند کرد.

آنچه قرن‌ها بعد از انسان باقی می‌ماند باطن زیباست نه فقط صورتِ زیبا.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *